Mirèlha (títol original en grafia mistralenca: Mirèio) es una deis òbras màgers de la literatura occitana modèrna. Escrich en provençau, après una elaboracion que durèt uech ans, per l'escrivan Frederic Mistral, es un poèma en dotze cants que cònta lo desesper d'una joventa provençala que li dison Mirèlha. Lo libre fuguèt publicat en febrier de 1859 a Avinhon per l'ostau d'edicion de Josèp Romanilha.

Lo succès del libre fuguèt rapid e aqueste coneguèt mai de difusion encara gràcias au laus que ne faguèt l'escrivan francés Alphonse de Lamartine dins son cors familiar de literatura. Lo descriguèt coma «l'aparicion d'un poèma epic en Provença» e comparèt amb estrambòrd Mistral au grand autor grèc Omèr.

Ben tocat per las paraulas del grand poèta francés, Mistral volguèt manifestar son admiracion e sa gratitud envèrs Lamartine, e compausèt alara una òda per Lamartine, del 8 de setembre dau meteis an, que deviá venir una dedicaça dins la segonda edicion de Mirèlha (en 1860); l'editor Charpentier pasmens refutèt lo poèma entièr e n'imprimiguèt pas que la quatrena estròfa al començament dau libre, d'ara en avant dedicat a Lamartina. L'Òda a Lamartina foguèt inserida finalament dins Leis Isclas d'Aur en 1876.

Fuguèt gràcias a Mirèlha que Mistral venguèt celèbre dins l'ensems de l'estat francés e internacionalament. Es pr'amor de l'òbra que l'autor malhanenc obtenguèt mai tard lo prèmi Nobel de literatura, l'an 1904. Charles Gounod, pivelat per aquesta òbra se n'inspirèt per compausar l'opèra Mireille en 1863. Lo cap d'òbra coneguèt fòrça traduccions dins lei lengas pus importantas coma l'anglés, lo catalan, l'italian, l'espanhòu e tamben lo francés.

Legir la seguida

Galariá