La lenga escricha a besonh d’èsser clara per un legeire e, per aquò far, la pontuacion es importanta. Coma l’ortografia, es benlèu la « sciéncia dels ases » mas n’avèm besonh çaquelà per èsser comprés. Las verguetas /« ... »/ son d’aisinas que començan e acaban un dialòg. Dins aquel cas las verguetas obrentas /« / son precedidas per dus punts / :/ e la pontuacion finala de la frasa /./ se met totjorn avant las verguetas barrantas /»/. Levat la primièra, cada frasa es precedida d’una linheta quadratin /—/ o mièg quadratin /–/.

Après las verguetas obrentas, deu i aver un espaci insecable ; avant las verguetas barrantas tanben. « Lo paire me diguèt : « Totara, te cal anar quèrre ton fraire a la gara.
— Perque ieu ?
— Per çò que te o demandi. » »

Personalament, estimi mai d’emplegar las verguetas « a la francesa » e de seguir las règlas en usatge dins la tipografia francesa. En mai d’aquò, tròbi que la presentacion del tèxte es mai airejada. Per l’occitan parlat dins las Valadas italianas o lo Val d’Aran, i a la possibilitat de seguir la tradicion « locala » e de pegar las verguetas al tèxt ; o fan tanben en Canada francés : «Vòs venir amb noautres ?» Aquelas verguetas permetan de servar las verguetas doblas anglosaxonas /“…”/ per una particularitat dins lo dialòg. « Coneisses pas aquel mot ?
— Mossur “O sabi tot”, se me cèrcas, me vas trobar ! »

P.S. Lo linguïsta Domèrgue Sumien preconiza mai o mens la tipografia anglosaxona amb las verguetas /“…”/ e los signes dobles pegats al tèxte.

Bibliografia

• Gramatica occitana d'Alibèrt
• Gramatica de l'occitan gascon contemporanèu de Romieu & Bianchi
• Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l'Occitan de Josiana Ubaud

Andriu Bianchi, sòci del Conselh lingüistic del Congrès

Fòto : odder