La question de la concordança dels tempses se pausa dins las proposicions subordenadas al subjonctiu. Al subjonctiu, i a quatre tempses : dos simples (lo present e l'imperfach) e dos compausats (lo passat e lo plus-que-perfach).

Quand lo vèrbe principal es al present o al futur de l'indicatiu, lo vèrbe de la subordenada es :
- al present, se marca la simultaneïtat o la posterioritat : « Vòli que m'ajudes a desplaçar l'armari », « Ne pensi pas que vienga doman ».
- al passat, se marca l'aspècte complit e l'anterioritat : « Partiràs pas abans que siá arribat », « Ne crei pas que l'ajas lejut ».

Quand lo vèrbe principal es a un temps del passat de l'indicatiu o al condicional (present o passat), lo vèrbe de la subordenada es :
- a l'imperfach, se marca la simultaneïtat o la posterioritat : « Èra content que venguèssi », « Ne caleré pas que's manquèsse lo trin ».
- al plus-que-perfach, se marca l'aspècte complit e l'anterioritat : « Èri estonat qu'aguèsse agut aquela idèa », « Qu'atendó que la ploja estosse passada ».

Bibliografia

• Gramatica occitana d'Alibèrt
• Gramatica de l'occitan gascon contemporanèu de Romieu & Bianchi

Maurici Romieu, vicepresident del conselh lingüistic del Congrès

Fòto : Coalcliff