Lo ròtle dels vèrbes semi-auxiliars e de las perifrasas verbalas (cf. Los vèrbes semi-auxiliars 1) es de marcar una modalitat o un aspècte especific del procès verbal.
Las modalitats mai correntas son la possibilitat e la necessitat. La possibilitat se marca per l’emplec del semi-auxiliar « poder » (« Qu’ac poderà har ») e la necessitat per l’emplec del semi-auxiliar « dever » / « deure » (« Deves restar assetat »). Se pòt marcar tanben amb lo semi-auxiliar « caler » / « faler » o la perifrasa verbala « aver de » : « Me cal partir », « Auràs de clavar la pòrta ».
Los semi-auxiliars e las perifrasas verbalas servisson tanben a marcar l’aspècte, es a dire un moment de la realizacion del procès verbal, per exemple :
- lo començament de la realizacion : « Comencèt de cantar », « Se botèt a cantar »
- la realizacion en cors : « Es a passejar lo can »
- la fin de la realizacion : « A finit de picar lo tèxte »
Pòdon tanben marcar una particularitat del procès verbal, per exemple la repeticion : « Que’u torni léger »…
Bibliografia
Maurici Romieu, vicepresident del conselh lingüistic del Congrès
Fòto : Dennis Jarvis
© Lo Congrès Permanent de la Lenga Occitana, 2018, Totes los dreits reservats