L'emplec del partitiu es pas, me sembla, un problèma gròs encara que, segon los parlars, i a diferéncias. Loís Alibèrt nos ditz [p. 277] que « la màger part dels parlars lengadocians an adoptat lo partitiu precedit de “ de... ” » : « Balha-li d'aiga », « Aviá de belugas dins lo sang » (Besson). Apond que « quand lo partitiu es determinat tots los parlars emplegan l'article » : « Balha-me de l'aiga ». Aviá mençonat al començament de son devís que « dens los parlars foissenc e donasanenc, lo partitiu [èra] exprimit pel substantiu sol » : « Non manjan pan ni bevon vin », « Se vòls aver enemics, prèsta argent a tos amics » (prov.).

Aquela faiçon de s'exprimir nos mena cap als Gascons qu'an pas tanpauc d'article partitiu : « Ne beu pas totjorn aiga minerau », « Que minja mongetas a la sason ». Çaquelà, au sud deu domeni gascon, l'emplec de « de » es possible quand lo nom es determinat per un adjectiu epitèt : « Ne crompa pas sonque de bon vin ». I a tanben una construccion diferenta : « Ne crompa pas sonque vin deu bon ».

Bibliografia

• Gramatica occitana d'Alibèrt
• Gramatica de l'occitan gascon contemporanèu de Romieu & Bianchi

Andriu Bianchi, sòci del Conselh lingüistic del Congrès

Fòto : Atarom