L’afirmacion indeterminada pels uns, l’indeterminacion del subjècte per d’autres... s’exprimís en general amb l’ajuda de « òm » que fonciona coma un pronom personal : « Òm fa pas de bona sopa dins un topin nòu », « Òm ne hè pas moleta sens cracar ueus ».

Nòstra lenga – coma las autras de segur – pòt exprimir l’indeterminacion autrament. Avèm la segonda persona del singular o del plural, mai que mai dins los provèrbis o assimilats : « Quan cèrcas, que tròbas », « Sètz completament ensucat e contunhan de vos cridar dessús ! ».

Avèm la tresena persona del singular de la votz pronominala : « Se nais, se viu, se morís », « Que’s védè que tornava de har ribòta ! ».

Autras faiçons : « Dison que desparla mai que mai », « Que disen qu’an divorciat ».

Se pòt emplegar, a còps, la primièra persona del plural : « O sabèm totes qu’es un pescaluna », « Qu’avèm tots experiéncias diferentas mès lo resultat ne càmbia pas ! ».

N.B. De notar que l’emplec de « òm » es mai rar en occitan gascon que non pas lengadocian.

Bibliografia

• Gramatica de l'occitan gascon contemporanèu de Romieu & Bianchi
• Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l'Occitan de Josiana Ubaud

Andriu Bianchi, sòci del Conselh lingüistic del Congrès

Fòto : Annexrf