Segon la doctrina alibertina, « Los noms de païses, de rius [...] devon èsser emplegats sens article... » Aquel principi s’apièja sus la lenga anciana que los emplegava aital : « Adoncs venon de Gavalda... / E s’en retornavan ves Fransa... », « inz una comba / qu’es pres de Tarn... » (Bertran de Marselha, Vida de Santa Enimia, sègle XIII).

E mai siá fòrta l’influéncia del francés, dins la lenga modèrna, se manten l’usatge d’emplegar los noms de regions e de païses sens cap d’article : « Autres còps, Roergue e Gavaudan èran de províncias », « Itàlia e Soïssa son de païses limitròfes »…

Fan excepcion los noms que son, a l’origina, de noms comuns : « Los Estats-Units son un país anglofòn », « Que tribalha aus Emirats Arabs Units »…, e tanben los que son determinats per un adjectiu epitèt : « Olanda es un país de l’Union Europèa », o un complement : « Ne coneishi pas l’Itàlia deu Sud ». Coma los noms de païses, los dels rius e dels fluvis s’emplegan sens article : « Passarem Garona a Tolosa e Òlt a Caors ».

Maurici Romieu, vicepresident del conselh lingüistic del Congrès

Fòto : Lošmi